Vorige week heeft de KNO art bevestigd dat mijn stembanden niet beschadigd zijn. Dat is dus niet de reden dat het me niet lukt om te zingen of te schreeuwen. Met een luide stem de honden roepen kan ik ondervangen door op m’n vingers te fluiten. Een heel praktisch kunstje, geleerd toen ik een jaar of 11 was, door veel te oefenen, samen met m’n buurmeisje Karen. O wat vonden we dat stoer! Dat ik niet kan zingen vind ik wel erg jammer. Ik had nogal vast in m’n hoofd gezet dat na de zomervakantie alles weer normaal zou zijn…… Zingen met het koor, zingen met de bejaarden en Engelse les geven aan de schoolkinderen. Niets van dat al. Ik kom niet verder dan do re mi fa sol. De hogere noten blijven steken. M’n keel slaat dan dicht. Ik heb een verwijzing gekregen voor de logopedist. Nu maar hopen dat ik daar snel terecht kan.

Zaterdagavond kon ik dan ook niet zingen met het koor. Er was een concert samen  met het Engelse koor Swallowsong In februari had een Engelse vrouw, met een vakantiewoning bij Hesdin,  contact gezocht via de website van ons koor Coeur en fête.http://www.choralepernes.c.la/  Toen Rose de eerste keer langskwam op een repetitieavond, heb ik nog kunnen helpen met vertalen. Die avond ontdekte ik echter ook dat Albina prima Engels spreekt. Rose en zij lijken erg op elkaar qua energie. Verdere kontakten verliepen dan ook via Albina. Ook al omdat ik kort daarna met m’n longontsteking werd opgenomen. Zaterdagmiddag ben ik wel naar Pernes gegaan. Een mooie gelegenheid om iedereen weer even te zien. De Engelsen werden ontvangen met een goûter, het Franse 5-uurtje. Met brioche ( zoet brood) boter, jam en natuurlijk bubbels. Er wordt geen kans voorbij gelaten om wat te vieren en te drinken. Het liefst met een (nep) champagne.  Er was ook pain surprise.  Dat kende ik nog niet. Erg leuk, maar wel veel werk als je het zelf wilt maken. Een groot rond brood, waar het middelste van de korst wordt losgesneden. Daarvan worden dan allemaal kleine sandwiches gemaakt, die worden teruggeplaatst in de korst. Omdat dit iets hartigs is, wordt het normaal gesproken geserveerd bij het aperitief. Na het goûter werd er gerepeteerd. Zo heb ik ze ook nog even kunnen beluisteren. Goed koor! Het is de bedoeling dat wij volgend jaar bij hun gaan zingen. Dat is in Saint Helens bij Liverpool. Ik hoop dat mijn batterijtje dan weer genoeg is opgeladen om mee te gaan. Voor nu was het net mooi zo. Van half 6 tot 8 had ik mijn uitje. Ik ben niet gebleven voor het concert met hapjes en drankjes na! Ik ben blij dat ik wat van de sfeer heb kunnen proeven en dat iedereen weer even heb gezien. Zo vervaagd de band niet te veel.

Potchrysant

Een prachtige zonnige herfstdag. Op ‘t fietsie naar Saint Pol voor een klein boodschapje. Ik heb altijd veel bekijks op m’n Hollandse stadsfiets met grote Hema fietstassen. Waar hier niemand van opkijkt, is de autochtone plattelandsbewoner die op zijn trekker uit 1940 de stad inrijdt en parkeert voor de Lidl om boodschappen te gaan doen. Ik kijk nog vaak m’n ogen uit. Geboren en getogen in Nederland, blijf ik de culturele, traditionele verschillen zien en voelen. Ook al wonen we hier al 9 jaar en zijn we volledig ingeburgerd. Ik ging dus op de fiets naar Point Vert, (de Franse Intratuin) om kanarievoer te kopen. Daar staat het momenteel barstensvol met potchrysanten in alle soorten en maten. Tot zover weinig verschil met Nederland. Echter, hier in Frankrijk zijn deze bestemd voor de doden. Op 1 november is het Toussaint (Allerheiligen). De Fransen zijn behoorlijk traditioneel. Dat betekent dat nagenoeg iedereen in deze periode de doden extra herdenkt, door middel van een potchrysant op het graf. Een indrukwekkend gezicht, zo’n zee van bloemen op het kerkhof. Cultuurverschillen kunnen leuke anekdotes opleveren. Zo werden wij in onze 2^e of 3^e herfst uitgenodigd voor een etentje bij de buren Brigitte en Patrick. Je komt dan natuurlijk niet met lege handen aanzetten. En wat bofte deze zuinige Hollander, er waren volop voordelige potchrysanten te koop. Ik zocht een mooi kleurig exemplaar uit. Pas veel later werd dit Franse gebruik mij duidelijk en begreep ik het verbaasde gezicht van mijn buurvrouw. Toen Egbert vorig jaar voor mij een plantje ging kopen in Saint Pol, herkende de verkoper in hem kennelijk duidelijk een buitenlander en riep hij  “ Non Non pour les morts !” Egbert mocht geen potchrysant voor mij kopen. Ik vind ze echter prachtig. Een mooie accentuering van de herfst. Misschien koop ik er een stuk of wat. Nà 1 november natuurlijk. Dan wordt het overschot afgeprijsd. Je bent Hollander of je bent het niet………