Kerstcadeau

Sinds deze zomer heeft Jeroen er een nieuwe hobby bij. Samen  met Arno kocht hij een metaaldetector. Zijn neef Wessel kwam met vriend Martin en oom Wessel een weekend bij ons voor een kleine cursus. Twee dagen met wat kleine vondsten. Nu het visseizoen echt ten einde is er meer tijd om te “pieperen”. (de detector maakt het geluid van een badeendje) Ook zijn de koeien weer op stal, dus laten we de honden weer achter in het land uit. Jeroen tegenwoordig dus gewapend met de metaaldetector. De grootste vondsten tot nu toe: tientallen hoefijzers, uit verschillende periodes. Totdat ik hem zaterdag, door het raam, zeer opgewonden, mijn naam hoorde roepen. Hij heeft een middeleeuwse munt gevonden in het land van Sue, van de boerderij aan de overkant. Een fantastische munt, bijna gaaf. Er is wat zilver van de randjes “afgesnoept”, maar verder is alles redelijk zichtbaar.

Je gelooft het bijna niet, want we hebben zoiets natuurlijk nooit eerder in onze handen gehad. Zoals Jeroen het zei: De afbeelding is er één zoals een kind hem zou tekenen als je vraagt een middeleeuwse munt te maken. Een ridder te paard met opgeheven zwaard. Via het internet vond ik de volgende gegevens:

Graafschap Henegouwen
Muntheer: Margaretha II van Constantinopel
Gravin van Vlaanderen 1244 -1278 en
Gravin van Henegouwen 1244 -1280.
Muntplaats: Valenciennes
2/3 RUITER GROOT (z.j. 1244-80, type 4 laatste type)
(z.j. 1244-80, type 4 laatste type)
Ag; Massa: 2.60 gram
Ø muntplaatje : ca 24 mm.
Stempelstand: 2.
Literatuur: Chalon 13-9; Lucas: 39; Vanhoudt G 435

Voorzijde: Volledig geharnaste ridder in maliënkolder, kleed en pothelm en in rechterhand getrokken zwaard. De ridder is te paard ment met linkerhand en optrekkend naar rechts. Het paard draagt een dekkleed en een pluim op het hoofd. Alles binneneen cirkel van streepjes de voorhoeven op de rand, de achterbenen en staart door de rand tot in het omschrift.
Omschrift: ”+ MONETA.VALENCE NENSIS”, in middeleeuwse letters.
Keerzijde: Kort kruis, met tussen armen een wassende maan. Alles binnen een cirkel van streepjes
Dubbel omschrift, binnen: ” + *SIGNVM*CRCSIS*”, in middeleeuwse letters, buiten: ” + MARGARETA.COMITISSA”, zonder initiaalteken. Iedere tekst is omgeven door een cirkel van streepjes

Ik kreeg de munt van Jeroen. Het was 24 december dus zie ik het als een kerstcadeau. Het vogelhuis is dus van zijn 1^e plaats van mooiste kerstcadeau ooit gestoten.

Kerstmarkt

Ook hier in Frankrijk zijn de kerstmarkten populair. Gelukkig was het afgelopen weekend een aardig winterweertje. Droog en een graad of 4. Dus muts op en wanten aan en een aardig rondje gewandeld over de markt van Estrées les Crécy. Dat is 40km zuidelijker in de Somme. Estrée komt van Strada. De Latijnse naam voor weg. Estrées ligt op de kruising van 2 oude Romeinse (dus kaarsrechte) wegen. Het minidorpje van nu is bekend van la bataille de Crécy in 1346.

Weer zo’n bloedig strijd om een troon. Voilà een mogelijke verklaring waarom de feestcommissie heeft besloten om de kerstmarkt in een middeleeuws jasje te steken….. Ik kocht voor Jeroen en oom Peter een speciaal bier van een als monnik verkleedde man.( ’s Avonds bleek dat het bier écht vies was.) Verder was het vooral rondkijken en wandelen.  In de kerk was een expositie van heel veel kerststalletjes, van allerlei materialen uit diverse landen.

Een smid gaf een demonstratie.

Mooie blaasbalg! Voor de stal met charcuterie stond een lange rij. Het zag er inderdaad allemaal goed uit. Ik heb haar adres even opgeslagen om met Jeroen een keer naar haar winkel te kunnen gaan.

Chti kerstconcert

Zondagmiddag in de kerk van Auchel samen met Sue een concert bijgewoond van het renaissance ensemble waar 4 collega koorleden deel van uitmaken. De kerk is enorm. In 1877 werd hij vergroot voor een sterk groeiende bevolking. Auchel ligt midden in de mijnstreek, waar de exploitatie van de koolmijnen toen ook sterk groeide. Het verhaal en de zang waren in Chti! Dat is het dialect van hier (zie film Bienvenue chez les Chtis) waar ik dus geen woord van versta. Met ons koor zingen we ook een liedje in Chti. De dames naast me lachen zich dan altijd een kreukel om mijn gebrabbel.

Het was geen optreden voor een staande ovatie, maar zoals ik ook zei tegen Sue, we wonen nu eenmaal op het platteland van Pas-de-Calais en niet in London of Amsterdam. Bovendien is het leuk om de collega koorleden een plezier te doen en het is altijd beter dan thuis zitten op een grijze zondagmiddag.

OVERVLOED

We zijn in alle opzichten rijk. We leven echt als god in Frankrijk. Ik hoef maar uit het raam te kijken om me dat te realiseren. Eén en al spetterende natuur. Onze tuin die naadloos overgaat in de omgeving. Een prachtig decor met heel veel figuranten. Van april tot november staan de koeien met hun kalfjes in de wei, met de stier als ultieme beschermheer. Ze zijn nooit te beroerd om, als we uit het raam kijken, het schilderij te laten bewegen. De rivier brengt het waterwild mee. Eenden, waterhoentjes en regelmatig de dodaars. Dat is het kleinste eendje van de futenfamilie.

 Zo zie je hem en zo zie hem niet, want dan duikt hij onder water. De appels van dit jaar hebben we niet allemaal geraapt. Overvloed! En nu loopt er een platgetrapt eenden paadje van het water richting de appelbomen, waar ze lekker 2x per dag gaan appels happen. De kleine witte zilverreiger is ook al weer gespot. Volgens mij kwam hij weer terug in de week dat de zwaluwen vertrokken. In april was het precies omgekeerd. Vorig jaar woonde ook de grote zilverreiger hier een poosje. We hebben zelfs het genoegen gehad om ze samen te zien. (en te filmen). Nu de bomen weer bijna kaal zijn, kun je ook alle vogels nog beter zien. Onze trots is natuurlijk “onze” ijsvogel die als een straaljager over de rivier laveert. Dankzij het vogelhuisje, dat Jeroen voor me maakte, kunnen we ook alle zangvogeltjes op onze gemak bekijken. De zeldzaamste, die we gezien hebben, is denk ik de kneu.

Ik zal ook alle anderen nog wel eens opsommen. Ook zijn er altijd wel fazanten in en om onze tuin te zien. Soms gaan ze hier zelfs ’s nachts in onze bomen slapen. "Als je altijd zoveel moois te zien hebt, verveeld dat dan nooit? " "Nee, dat verveelt nooit." Maar toen er dit najaar een nieuwe figurant in onze tuin verscheen, was dat wel extra opwindend. Het fantastische voorjaar heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat de walnotenboom enorm veel noten heeft gegeven.Ook hier overvloed. Jeroen heeft waarschijnlijk wel 50kg geraapt. Maar hij was niet de enige hamsteraar.

 Er is nu ook een eekhoorn. Leuk joh. Dus geen opgezet exemplaar (zoals Jeroen die ooit op een rommelmarkt kocht en toen voor in een boom “verstopte") maar een echte. Dus als ik ’s morgens koffie zit te drinken en lekker naar het "buiten schilderij" kijk, dan kan ik soms de eekhoorn zien. De geraapte noten zijn meestal vochtig en moeten gedroogd worden om te voorkomen dat er schimmel op komt.  Als je zoveel kilo’s hebt, dan doe je dat zo :

En zo valt er ook binnen altijd wel wat te zien!

Intocht van SInterklaas

Zaterdag 12 november, intocht van Sinterklaas, alle kinderen van Nederland zijn in opperste staat van opwinding. Jeroen is een dagje vissen in de Zaan. Roept er een klein jongetje tegen z'n ouders: "kijk Sinterklaas!" Zijn moeder antwoord: "Nee joh, deze is groen, Sinterklaas is rood."

Armistice

11 november, Sint Maarten, langs de deuren met een lampion en zingen voor
snoepjes. Begin van carnaval, groot verkleedfeest in het dorpshuis en de officiële opening door de raad van 11. Najaarskermis in de stad, vroeger de gelegenheid om een partner te vinden buiten je dorp. Armistice, de herdenking van de wapenstilstand op 11 november 1918 van WO I. Hier genoemd La grande guerre (de grote oorlog). Het loopt allemaal door elkaar in mijn emigrantenhoofd. Het belangrijkste was vanochtend even de Armistice. In ieder dorp of stad is er om 11 uur een optocht naar het monument van de doden, of, zoals in Saint Pol, naar de militaire begraafplaats. De vaandeldragers gaan voorop.

Dat zijn oud-strijders. Inmiddels meestal van de Algerijnse oorlog. De fanfare zorgt voor gepaste begeleiding. De optocht startte op het kerkplein, waar de najaarskermis staat

en liep door het oudste deel van Saint pol omhoog naar Le mont waar vroeger het kasteel stond, en waar o.a. de militaire begraafplaats is.

Uit de zusterstad Hebden Bridge was een bus vol Engelsen gekomen om een krans van poppy’s te leggen bij het Britse monument.

De optocht werd door de stad lopend afgerond. Lopen over de hoofdweg, de route national 41. Het verkeer werd stil gelegd.Ik heb niet alles gelopen, want deze Hollander had haar fiets mee. Nog even in de rij bij de bakker voor een broodje en weer door het mistige herfstweer terug getrapt naar Gauchin. Houtje op het kacheltje en met een borduurtje onder de loeplamp. Wie doet me wat.

“Sint Maarten, Sint Maarten is jarig vandaag, nu branden de lichtjes dat zien wij zo graag!”

Vorige week heeft de KNO art bevestigd dat mijn stembanden niet beschadigd zijn. Dat is dus niet de reden dat het me niet lukt om te zingen of te schreeuwen. Met een luide stem de honden roepen kan ik ondervangen door op m’n vingers te fluiten. Een heel praktisch kunstje, geleerd toen ik een jaar of 11 was, door veel te oefenen, samen met m’n buurmeisje Karen. O wat vonden we dat stoer! Dat ik niet kan zingen vind ik wel erg jammer. Ik had nogal vast in m’n hoofd gezet dat na de zomervakantie alles weer normaal zou zijn…… Zingen met het koor, zingen met de bejaarden en Engelse les geven aan de schoolkinderen. Niets van dat al. Ik kom niet verder dan do re mi fa sol. De hogere noten blijven steken. M’n keel slaat dan dicht. Ik heb een verwijzing gekregen voor de logopedist. Nu maar hopen dat ik daar snel terecht kan.

Zaterdagavond kon ik dan ook niet zingen met het koor. Er was een concert samen  met het Engelse koor Swallowsong In februari had een Engelse vrouw, met een vakantiewoning bij Hesdin,  contact gezocht via de website van ons koor Coeur en fête.http://www.choralepernes.c.la/  Toen Rose de eerste keer langskwam op een repetitieavond, heb ik nog kunnen helpen met vertalen. Die avond ontdekte ik echter ook dat Albina prima Engels spreekt. Rose en zij lijken erg op elkaar qua energie. Verdere kontakten verliepen dan ook via Albina. Ook al omdat ik kort daarna met m’n longontsteking werd opgenomen. Zaterdagmiddag ben ik wel naar Pernes gegaan. Een mooie gelegenheid om iedereen weer even te zien. De Engelsen werden ontvangen met een goûter, het Franse 5-uurtje. Met brioche ( zoet brood) boter, jam en natuurlijk bubbels. Er wordt geen kans voorbij gelaten om wat te vieren en te drinken. Het liefst met een (nep) champagne.  Er was ook pain surprise.  Dat kende ik nog niet. Erg leuk, maar wel veel werk als je het zelf wilt maken. Een groot rond brood, waar het middelste van de korst wordt losgesneden. Daarvan worden dan allemaal kleine sandwiches gemaakt, die worden teruggeplaatst in de korst. Omdat dit iets hartigs is, wordt het normaal gesproken geserveerd bij het aperitief. Na het goûter werd er gerepeteerd. Zo heb ik ze ook nog even kunnen beluisteren. Goed koor! Het is de bedoeling dat wij volgend jaar bij hun gaan zingen. Dat is in Saint Helens bij Liverpool. Ik hoop dat mijn batterijtje dan weer genoeg is opgeladen om mee te gaan. Voor nu was het net mooi zo. Van half 6 tot 8 had ik mijn uitje. Ik ben niet gebleven voor het concert met hapjes en drankjes na! Ik ben blij dat ik wat van de sfeer heb kunnen proeven en dat iedereen weer even heb gezien. Zo vervaagd de band niet te veel.

Potchrysant

Een prachtige zonnige herfstdag. Op ‘t fietsie naar Saint Pol voor een klein boodschapje. Ik heb altijd veel bekijks op m’n Hollandse stadsfiets met grote Hema fietstassen. Waar hier niemand van opkijkt, is de autochtone plattelandsbewoner die op zijn trekker uit 1940 de stad inrijdt en parkeert voor de Lidl om boodschappen te gaan doen. Ik kijk nog vaak m’n ogen uit. Geboren en getogen in Nederland, blijf ik de culturele, traditionele verschillen zien en voelen. Ook al wonen we hier al 9 jaar en zijn we volledig ingeburgerd. Ik ging dus op de fiets naar Point Vert, (de Franse Intratuin) om kanarievoer te kopen. Daar staat het momenteel barstensvol met potchrysanten in alle soorten en maten. Tot zover weinig verschil met Nederland. Echter, hier in Frankrijk zijn deze bestemd voor de doden. Op 1 november is het Toussaint (Allerheiligen). De Fransen zijn behoorlijk traditioneel. Dat betekent dat nagenoeg iedereen in deze periode de doden extra herdenkt, door middel van een potchrysant op het graf. Een indrukwekkend gezicht, zo’n zee van bloemen op het kerkhof. Cultuurverschillen kunnen leuke anekdotes opleveren. Zo werden wij in onze 2^e of 3^e herfst uitgenodigd voor een etentje bij de buren Brigitte en Patrick. Je komt dan natuurlijk niet met lege handen aanzetten. En wat bofte deze zuinige Hollander, er waren volop voordelige potchrysanten te koop. Ik zocht een mooi kleurig exemplaar uit. Pas veel later werd dit Franse gebruik mij duidelijk en begreep ik het verbaasde gezicht van mijn buurvrouw. Toen Egbert vorig jaar voor mij een plantje ging kopen in Saint Pol, herkende de verkoper in hem kennelijk duidelijk een buitenlander en riep hij  “ Non Non pour les morts !” Egbert mocht geen potchrysant voor mij kopen. Ik vind ze echter prachtig. Een mooie accentuering van de herfst. Misschien koop ik er een stuk of wat. Nà 1 november natuurlijk. Dan wordt het overschot afgeprijsd. Je bent Hollander of je bent het niet………