Ochtendlezen

Toen ik twaalf was, had ik mijn vriendinnetje vlakbij. Karen was mijn buurmeisje. We woonden in de nieuwe blokkendoos van de jaren 70, de Bergermeer. We waren letterlijk buurmeisjes, want onze slaapkamers zaten tegen elkaar aan. We maakten daar gretig gebruik van door klopsignalen te ontwikkelen, zodat we op ieder moment met elkaar konden communiceren. MMS avant la lettre! Op zeker moment hebben we ook een draadje gespannen tussen onze ramen met een blikje eraan. Ik kan me alleen niet zo goed herinneren of we daar iets in stopten om naar elkaar toe te sturen, of dat we door de blikjes heen spraken. Bij Karen thuis werd veel gelezen. Haar vader was leraar Nederlands en haar moeder vertaalster Engels. We zaten net op de middelbare school en ik moest de litteraire wereld nog gaan ontdekken. Ik herinner mij goed (en dat is bijzonder, want mijn jeugdherinneringen zijn schaars) dat ik haar op een ochtend bij haar kwam en dat zij nog op bed "lag". Ik kwam op haar kamer en ze zat te LEZEN 's ochtends  in bed! Ik weet niet zo goed waar ik de wijsheid vandaan haalde dat dat niet het moment en /of de plaats was om te lezen, maar ik herinner mij de verbazing. Nu zoveel jaren later is dat beeld juist het toppunt van vrijheid, rust en ontspanning. En zo heb ik vanochtend rustig het boekenweekgeschenk van 2006 uitgelezen. Weliswaar niet in bed, maar wel in m'n pyjama in mijn fijne fauteuil, in de warm gestookte woonkamer.